กล้าที่จะก้าว

                                            

                                           ถ้าคุณบินไม่ได้... ให้วิ่ง
                                           ถ้าคุณวิ่งไม่ได้... ให้เดิน
                                           ถ้าคุณเดินไม่ได้... ให้คลานไป
                                           ขอให้รักษาความสม่ำเสมอเอาไว้
                                                          ...ก้าวต่อไปเรื่อยๆ............                                            อะไรก็ตามที่คุณทำได้... จงทำ

                                                

มนุษย์เราส่วนใหญ่มีชีวิตอยู่อย่างแข็งแรงได้ไม่เกิน 80 ปี ดังนั้นอะไรที่อยากทำก็จงรีบทำซะ...คนเราเกิดมาบนโลกใบนี้จึงสมควรที่จะใช้ชีวิตไม่ใช่การถูกใช้ชีวิต แต่บางครั้งภาระหน้าที่ๆมีทำให้ไม่สามารถก้าวออกไปได้ ความกลัวก็ไปอีกอย่างนึง กลัวผลในอนาคต ความหวาดกลัวเหล่านี้ทำให้ไม่กล้าที่จะก้าว กลัวนู่น นี่ นั่น กลัวสารพัดจะกลัวและเมื่อยิ่งคิดความหวาดกลัวยิ่งเติบโตจนถีบความกล้ากระเด็นหายไปครั้งแล้วครั้งเล่า....จนไม่กล้าขยับไปไหนเผลอแป๊ปเดียว...สิ่งแวดล้อม สังคม รอบข้างเปลี่ยนไปถึงไหนต่อไหน...และตัวเรากลายเป็นคนล้าหลังอย่างช่วยไม่ได้..คิดแล้วก็เสียดายเวลา

ดังนั้นการเตรียมตัวและเตรียมพร้อมจึงเกิดขึ้นมาเพื่อขจัดความกลัวให้หายไปเพราะเมื่อเราพร้อม เรามั่นใจ ความกลัวยิ่งตัวเล็กมาก ถึงมากที่สุด ยิ่งเตรียมตัวดี มีแบบแผน มีขั้นตอนรองรับ ยิ่งเป็นการเพิ่มประสิทธิภาพให้กับความกล้าเป็นทวีคูณ และเมื่อเราพร้อม..เราจึงก้าว ก้าวและก้าว ก้าวออกไปอย่างมั่นใจ ...แตกต่างจากความกล้าได้กล้าเสียอย่างสิ้นเชิง เพราะการกล้าได้กล้าเสียมักมาพร้อมกับอารมณ์เป็นตัวแปรหลัก ผลที่ออกมาจึงมีบ้างที่สำเร็จ ไม่สำเร็จ บางคนอาจสูญเสียหลายอย่าง ๆ อย่างไม่คาดคิด เมื่อถึงจุดนั้นก็จะมาตีโพยตีพายว่าไหนล่ะ ก็กล้าทำแล้วไงรู้งี้ตอนนั้นไม่ทำอย่างนี้เด็ดขาด ...กลายเป็นอย่างนั้นไปอีก

ไม่มีมนุษย์ปกติคนใดที่เดินแก้ผ้าล้อนจ้อนกลางถนน ทางเดินเท้า ยกเว้นสติสัมปชัญญะบกพร่อง ตั้งแต่ บ้า เมายา เมาสารพัด..เอาเป็นว่ามันไม่มีสติอยู่กะตัวก็แล้วกันค่ะ ...ถ้าอยู่คนเดียวในโลกมันก็ไม่แปลก หรือล่อนจ้อนในกลุ่มเดียวกันก็ไม่แปลก แต่ที่แปลกคือเดินตามถนนสาธารณะหรือบนถนนที่รถวิ่งกันควักไขว่เนี่ยแหล่ะ...เช่นเดียวกันค่ะความกล้าและความกลัวก็คือสิ่งเดียวกัน ที่เราจะต้องมั่นปรับปรุงให้เกิดสมดุลย์ในชีวิตและทุกการกระทำเพื่อสร้างความสุขในการตัดสินใจและเสพผลของมันอย่างภาคภูมิ...จึงเป็นความกล้าที่สวยงามและเรียกว่า .ชัยชนะของชีวิต”